Eeuwenlang
is de Galanthus nivalus, voor ons het gewone sneeuwklokje, een bloempje dat als
stinsenplant in Nederland de tuinen van de welgestelden versierde.
Met deze bedoeling zal het sneeuwklokje ook bij
boerderij Het Klaphek in Randwijk geplant zijn. In mijn eigen tuin heb ik ze
gepoot als herinnering aan de tuin bij onze boerderij en sinds deze week staan
ze in bloei.
Aan
de voorkant van onze boerderij was een groot grasveld dat in de loop van de
winter veranderde in één grote witte vlek; en daar was geen sneeuw voor nodig. De
eerste bloeiende klokjes werden door ons met blijdschap begroet. En al gauw stond er een
mini-mini-boeketje op onze schoorsteen. Het tweede boeketje werd meestal cadeau
gedaan aan onze buurvrouw Kee.
Nu
dacht ik dat dit klokjestapijt er al sinds mensenheugenis lag. Toen mijn moeder
echter in 1951 op de boerderij kwam, was dit tapijt niet veel meer dan een
tafelkleed. Ze is toen aan de slag gegaan door de bollen uit te poten en te
zorgen dat het loof de gelegenheid kreeg om af te sterven zodat de bollen zich
zouden vermeerderen. Ook de mieren schijnen hun bijdrage hieraan te hebben
geleverd.
Rond 1980 zijn de klokjes nog een keer uitgepoot op het grasveld langs de weg. Keurig in grote blokletters. Om
iedereen te herinneren aan de mooie voorjaarsboodschap van de Galanthus
nivalus: DE LENTE KOMT.