Een groen fluwelen rokje en hesje had ik aan. De kleding was zonder twijfel gemaakt door onze huiscouturier: mijn oudste zus. Onder het setje droeg ik een gele pully en een even gele panty: mijn eerste. De panty was een paar maatjes te groot. Even groot als ik mij voelde met zo'n ding aan mijn benen. Ik trok de boel een beetje omhoog, dan viel het niet zo op.
Het was Kerstfeest op de School met den Bijbel te Randwijk. Een viering waar ik naar uitkeek. Ouders mochten erbij zijn en ook ik mocht mijn bijdrage leveren: de tekst uit Jesaja 9, waarvan ik niet alle woorden begreep.
Ik weet nog dat ik op het podium stond. Nou ja: stond. Van de zenuwen had ik meer het gevoel dat ik boven het podium zweefde.
"Want een Kind is ons geboren, een Zoon is ons gegeven, en de heerschappij is op Zijn schouder; en men noemt Zijn naam Wonderlijk, Raad, Sterke God, Vader der eeuwigheid, Vredevorst".
Na afloop kregen wij een zak met snoep om mee naar huis te nemen. Onderin die zak zat het allerlekkerste: een grote oranje sinaasappel. Fruit was er bij ons thuis genoeg: appels, peren, pruimen ... Maar sinaasappels kregen wij niet elke dag.
Het feest was nog niet voorbij, want elk jaar was daar ook het boekje van W.G. van de Hulst. "Voetstapjes in de sneeuw" was mijn favoriete kinderboek.
De magie van deze boekjes bleek verbroken te zijn toen ik ze jaren geleden aan mijn kinderen wilde voorlezen. Het bevatte een vorm van pedagogiek die mij niet meer aansprak.
Wat gelukkig blijft is het Kerstfeest, ook voor de kinderen op de basisschool in Randwijk.